สำหรับคนหยาบกร้านแบบผมแล้ว การไปถึงหลวงพระบางเมืองมรดกโลกในปี 2007 ไม่ได้เป็นอะไรที่ดูน่าตื่นเต้น ตื่นตา น่าประทับใจอะไร ไม่มีอะไรที่ดูเก่าแก่จนต้องร้องว้าว ไม่มีอะไรดูผิดแผกแปลกไปจากสิ่งที่เมืองไทยมี ไม่ได้ดูโบราณบ้านนอกอะไรขนาดนั้น สำหรับเมืองที่เป็นมรดกโลก
และด้วยความเคยชิน หลังจากตื่นเช้าตอนตีห้า ผมก็ออกไปเพื่อชมสิ่งที่น่าเลื่องชือลือชาของหลวงพระบาง นั่นคือการตักบาตรข้าวเหนียว ท้องถนน คลาคล่ำไปด้วยแม่ค้า นักท่องเที่ยว และชาวบ้านผู้คอยการมาถึงของขบวนสงฆ์
ในความวุ่นวายมากมาย ณ เพลานั้น ภาพที่นิ่ง สงบ ประทับตรึงตา คือ คุณป้าท่านหนึ่งนั่งนิ่งพับเพียบเรียบติดดิน ใส่บาตรข้าวเหนียวอย่างแคล่วคล่องสง่างาม สิ่งที่นักท่องเที่ยวเกรดทั่วไปแบบผมทำ ก็คือการเลือกตำแหน่ง และถ่ายภาพซ้ำแล้ว ซ้ำอีกและด้วยแดดที่เริ่มแรง ผมก็ต้องจากลา โดยไม่มีแม้โอกาสจะได้ไหว้ลาคุณป้าท่านนั้น
สิบปีผ่านไป 2017 ผมกลับไปทำงานอีเวนท์สงกรานต์ให้กับเบียร์ลาว ด้วยเวลาว่างตอนเช้า ผมได้พบกับท่านอีกครั้ง ได้พูดคุย และนำภาพท่านที่ผมมีให้ท่านได้ชม คุณป้าท่านยังคงแข็งแรง แต่งกายงดงาม และ ปลื้มใจนักที่เวลาสิบปีผ่านไป เราก็ได้มาพบกัน ก่อนที่จะให้ศีลให้พรมากมาย ในการจากลา
เป็นเรื่องที่น่าทึ่ง ที่เวลานับสิบปีผ่านไป ผมก็ได้กลับไป พูดคุยกับประว้ติศาสตร์ที่ยังคงมีชีวิตสดใส
ช่างเป็นอะไรที่น่าประทับใจ
