ทุกเดือนตุลาคมของทุกปี วัดพระสมุทรเจดีย์ จะมีจัดงานประจำปี วัดซึ่งสร้างบนผืนดินซึ่งเคยเกาะกลางเจ้าพระยา ในรัชกาลแห่งองค์พระเลิศหล้านภาลัย รัชกาลที่สอง ในปี 1827–1828 ซึ่งในปัจจุบันนั้น แผ่นดินได้ติดเชื่อมกับเกาะกลางน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
งานประจำปีของวัด ก็คืองานวัดทั่วไปนั่นแหละ ไม่มีอะไรแปลกและแตกต่าง ที่จำได้อย่างเดียวคือผมไปงานนี้กับใครสักคนที่ิดูพิเศษและมันก็ทำให้วันนั้นดูพิเศษขึ้นมาได้ ในงานก็มีอาหาร ของกินเล่น เครื่องดื่ม และการละเล่น และอย่างที่หมายถึงไม่ได้มีอะไรพิเศษ แปลก แตกต่างออกไปเลย นอกจากความแออัด เลอะเทอะ และ เสียงดังอย่างน่าเบื่อ แต่ในงานก็มีสิ่งหนึ่งทีเตะตา นั่นคือชิงช้าสวรรค์
ผมเป็นสิ่งมีชีวิตหน้าโง่ที่กลัวความสูงอย่างหนัก ไม่ถูกกับความสูงทุกชนิด แม้แต่การยืนเปลี่ยนหลอดไฟบนเก้าอี้ อีกด้วยความใส่ใจและจุกจิกกับความปลอดภัยเป็นอย่างสุดซึ้่ง กรงเหล็กที่แลดูด้วยสายตาที่ีดูอุดมสนิมนั้น ช่างไม่น่าไว้ใจอะไรอย่างยิ่ง และนี่คือคำสารภาพ ผมเองไม่เคยกล้าแม้สักนิดจะสนุกกับมัน
แต่อย่างไรก็ตาม แสงสี การเคลื่อนไหว และขนาดก็น่าตื่นตาได้เสมอ จนผมหยุดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเก็บไว้ และชื่นชมในความสวยงามที่แลไม่สมประกอบนั้น สิ่งหนึ่งที่น่าขันคือทุกวันนี้ผมก็ยังจำไม่ได้ว่าผมไปงานนั้นกับใคร อย่างไร แต่ความทรงจำที่ยังคงกระจ่างใส นั่นคือภาพของชิงช้าสวรรค์
